boz

1.

sif.

1. Kül rəngli, qara rənglə ağ rəngin qarışmasından əmələ gələn (rəng). Boz torpaq. Boz at. Boz qurd. – Həyətdəki sarı dirəyə ombaları çıxmış bir boz at bağlanmışdı. S. R.. . . Boz qanqallar da çiçək açmışdır. İ. Ə.. <Mahmud:> Kəndimizin, onun boz çinarlarının, sərin bulaqlarının əvəzi varmı? Z. Xəlil.

2. Tutqun, dumanlı, çiskin. <Hacı Murad:> Sabah, Allah qoysa, qurtarrıq, hava da bozdur; bu dəxi yaxşıdır. N. V.. Səhərə məxsus ruzgar, yaşıl təpələrin üzərinə çəkilən dumanların boz yorğanını <atdı>. . M. S. O..

3. Bitkisiz, çılpaq. Boz çöllər. Boz yerdə ot bitməz. – Parça-parça düşərək quşbaşı göydən yerə qar; Sarılır ağ mitilə boz dərə, çöllər, dağlar. A. Ş.. Buruqlarım hayqıraraq, nərə salır boz çöllərə. S. V..

4. məc. dan. Utanmaz, nəzakətsiz, həyasız, çəkinməyən, sərt, qaba danışan. Boz adam.

◊ Boz sifət göstərmək – üzə bozarmaq, nəzakətsizlik etmək, özünü qaba, ədəbsiz aparmaq. Qəhrəmanın ciddi təkidi müqabilində Rüstəm acıqlanır, ona boz sifət göstərirdi. S. R..

2.

is. Qırqovulun dişisi.

3.

is. tib. Dəmrova oxşar dəri xəstəliyi, keçəllik.